رب آن سرور و سالاری است که نمونه و مانند ندارد. او اصلاح کننده امور آفریده های خود بوده و نعمت های خود را بر سر آنان سرازیر کرده است. او آن مالک و صاحبی است که آفرینش و حکم از آن اوست. واژه رب برای مخلوق استفاده نمی شود مگر در حالت اضافه مانند: رب الدار: صاحب خانه، رب المال: صاحب مال. اما استفاده مطلق از آن، فقط خاص الله تعالی است.
{اوست خداوند آفريدگار نو آفرين نقشبند} (سوره حشر آیه 24) او الله است، همان آفریننده نو آفرین و نقشبند که تمامی مخلوقات را آفریده است. آفرینش آنان را نو نمود و به حکمت خود آنان را استوار داشته است با ستایش و حکمت خود آنان را نقش بسته و او همیشه بر این وصف بزرگ بوده و هست.چون آگاهی مردم نسبت به نیازشان به رب و پروردگار پیش از فهم آنان به نیازمندی به اله و معبود است و آنان پیش از دفع نیازمندی های سرای دیگر قصد دفع نیازمندی ها در این سرای نزدیک را دارند، پس پیش از اقرار به الوهیت به ربوبیت خداوند اقرار نموده و دعا و خواسته های خود را مطرح کرده اند. از او یاری خواسته و بر او توکل کرده اند و این ها بیشتر از پرستش و روی آوری با او بوده است.
الله رب است: او پرورش دهنده و مسلط بر تمام بندگانش است. امور آن ها را تدبیر و نعمت های خود را بر آنان سرازیر می سازد و خاص ترین این تربیت و پرورش اصلاح قلوب و ارواح و اخلاق دوستانش است. به همین سبب بسیار زیاد به نام جلیل او را می خوانند، زیرا آنان این تربیت و پرورش خاص را از او می خواهند.رب و ربوبیت دارای معانی بزرگی است. از آن جمله دخل و تصرف در خلق و دادن روزی و صحت و توفیق و راه نمایی. خداوند بلند مرتبه می فرماید : { و كسي که او به من غذا مي‌دهد و به من [آشاميدني] مي‌نوشاند (79) و چون بيمار شوم همو مرا شفا مي‌دهد (80) و كسي که مرا مي‌ميراند آن گاه زنده‌ام مي‌گرداند (81) } (سوره شعراء آیات 81-79)
