Роҳат ва хушии нафс, ҷуз бо имон ба Аллоҳи мутаол мумкин нест ва нафси ғайри мӯмин ҳамеша тарснок ва саргардону нотавон боқӣ мемонад ва ҳаргиз ба истиқрору оромиш намерасад ва имоне, ки сабаби наҷоту раҳоӣ аст, имони ба Аллоҳ аст ва имон ба он маъност, ки фард тасдиқи қатъӣ кунад мабнӣ бар ин, ки Парвардигори ҳар чиз ва соҳибу офариниши он, Аллоҳ аст ва фақат Ӯ лоиқи ибодатҳои намоз, рӯза, дуо, умеду бим, ҳузуъ ва хоксорӣ аст ва Ӯст, ки тамоми сифоти камолро доро буда ва аз ҳар айбу нуқсон ва камбудӣ поку муназзаҳ аст ва Ӯст бо азамату арҷманд.
Ва имон ба Аллоҳ шомили имон ба фариштагон, китоҳои Ӯ ва Расулони Ӯ ва рӯзи растохез ва тақдири хайр ва шар аз тарафи Ӯ мебошад ва ин имон асли хушбахтии инсон, балки биҳишти дунё барои мӯмин мебошад ва саранҷоми он биҳишти охират аст иншоАллоҳ.
Маънои имон дар шариат иборат аст аз: “эътиқод бо қалб ва талафуз бо забон ва амал бо андом ва имон бо тоъоту ибодот зиёд ва ба сабаби маъсияту гуноҳ кам мегардад”..
Баъд аз дарки ин амр, бояд донист, ки асоси пазириши амал дар назди Аллоҳи таъоло имон аст, бино ба далели сухани Аллоҳи мутаъол, ки мефармояд:
{Пас ҳар кас, ки аз ҷинси корҳои шоиста анҷом диҳад, дар ҳоле, ки ӯ мӯмин бошад}
[Сураи Анбиё, ояти 94].
Беҳтарин аъмол ва поктарини онҳо назди Аллоҳ мутаъол имон аст, ҳамон гуна, ки Абӯзар ( Аллоҳ аз ӯ розӣ бод) аз пурсише ривоят мекунад, ки аз Расули Аллоҳ (дуруду саломи Аллоҳ бар Ӯ бод) намуданд:
«Эй Расули Аллоҳ! беҳтарини аъмол кадом аст? фармуданд: имон ба Аллоҳ ва ҷиҳод дар роҳи Ӯ».(Ривоят аз Муслим аст).
Имон сабаби ҳидоят ва хушбахтии дунё ва охират аст, бино ба сухани Аллоҳи мутаъол, ки мефармояд: {Пас ҳар касеро, ки Худованд бихоҳад ҳидояташ кунад, дилашро барои (пазириш)и Ислом мегӯшояд}.[Сураи Анъом, ояти 125].
Имон бандаи мӯминро аз гуноҳон дӯр мекунад, бино ба далели сухани Аллоҳи мутаъол, ки мефармояд: {Касоне, ки тақво доранд, чун васвасае аз (сӯи) шайтон ба онон бирасад, (Худовандро) ёд мекунанд, онгоҳ ногаҳон бино мегарданд}.[Сураи Аъроф, ояти 201].
Имон шарти пазириши амал аст. Аллоҳи мутаол мефармояд: {Ва (эй Паёмбар) ба ростӣ, ки ба ту ва ба касоне, ки пеш аз ту буданд, ваҳй нозил шуд, ки агар шарик ба Аллоҳ қарор диҳӣ, бешак амалкардат нобуд хоҳад шуд ва бешак аз ҷумлаи зиёнкорон хоҳӣ шуд}.
[Сураи Зумар, ояти 65].
Худованд бо имони холис баракатро дар кору бор ато мекунад ва дуоҳоро бо он мепазирад.
{Ва (эй Паёмбар) ба ростӣ, ки ба ту ва ба касоне, ки пеш аз ту буданд, ваҳй нозил шуд, ки агар шарик ба Аллоҳ қарор диҳӣ, бешак амалкардат нобуд хоҳад шуд ва бешак аз ҷумлаи зиёнкорон хоҳӣ шуд}.
[Сураи Зумар, ояти 65].
