он маъбуди итоатшудаест, ки шоистаи парастиш аст.
{Ва Аллоҳро парастиш кунед ва чизеро бо Ӯ шарик қарор надиҳед}.[Сураи Нисо, ояти 36]
Яъне: маъбуди ростин ва барҳаққе ҷуз Аллоҳ нест.
Ва он аз ду рукни асосӣ иборат аст:
Якум: нафйи улуҳияти ҳақиқӣ аз ғайри Аллоҳи мутаъол.
Дуввум: исботи улуҳияти ҳақиқӣ барои Ӯ, на барои ғайр аз Ӯ.
